Maharetle kendi ördüğü yumuşak ve güvenli kozası içinde uykuya geçer tırtıl. Bir gün uyanacağını bilerek dönüşüme bırakır kendini. Bilir ki bıraktığında ve içine döndüğünde olgunlaşır, ışık olmaya biraz daha yaklaşır. Zamanı geldiğinde o bir zamanlar onu sarmalayan, çok sevdiği kozasını yine kendi deler. Ne sona yaklaşır böylece, ne de yeni bir başlangıç kapısı açılmıştır; kendinde hep var olanı yaşama zamanı gelmiştir. İçin dışa kemalatı başlar. Başlangıcın bir zamanı var mıdır? Yoksa bir başlangıç hiçbir zaman var olmamış mıdır? Yaşadığımız binalar her birimiz için birer koza gibidir. Hayatların süregeldiği bu binalarda farklı yaşamların başlayıp bitmesi, kozalardaki yaşam süreçleri gibidir. Tüm duyguları yüklenen binalar yıpranmış kozaları hatırlatır, katmanlarıyla sarmaladıkları misafirlerini kendi iç ışığı ile yaşama yolcu ederler.
